Love forever รักหมดใจนายหน้าหล่อ

"MB school" ผมพูดทวนชื่อนี้อยู่หลายๆรอบเมื่อมาหยุดอยู่ตรงหน้าโรงเรียน
ปึก!! "โอ้ยย" อยู่ดีๆไอ้หมอนี่ก็เดินชนผมจนผมเสียหลักชนกับต้นไม้ แต่สิ่งที่ผมไม่ชอบน่ะหรอ หึเดินชนคนอื่นแต่ไม่ขอโทษ
"นี่!นายน่ะ เดินชนคนอื่นยังไม่ขอโทษอีกหรอ ห๊า!!"
ฟึ่บ เอ่อ..ไอ้หมอนั่นหันหน้ามาจ้องผมแบบเอาเรื่อง แต่จะว่าไปหน้าตาก็ดีอยู่หรอกนะสายตามีเสน่ปากกระจับอมชมพู เหอะแต่ดูนิสัยสิ
"มองอะไร"
"..."
"เป็นใบ้รึไงห๊า!"
"ก็นายยืนเกะกะ" ไอ้หน้าหล่อพูดพร้อมชี้นิ้วเรียงๆมาทางผม
"ผมยืนของผมอยู่ดีๆนายไม่ใช่หรอที่เดินมาชน"
"..." เงียบเออเงียบไปสิ้ ให้ตายเหอะ ละๆ..แล้วนั่นอะไรคุยไม่ทันจบแล้วเดินไปเลยเนี่ยนะ นี่มันวันเฮงซวยอะไรกัน มาโรงเรียนวันแรกก็เจอแต่เรื่องเเย่ๆ
'โรงเรียนนี้เนี่ยนะเป็นโรงเรียนที่ดีมีมาตนฐาน มีแต่คนรวยๆดีๆทั้งนั้น แบมแบมไม่ต้องกังวลอะไรนะลูก มันดีกว่าโรงเรียนเดิมแน่นอนเชื่อพ่อ'
พอนึกถึงคำที่พอพูด ผมก็เริ่มเบะปาก' เหอะเนี่ยหรอโรงเรียนที่มีแต่คนดีๆเลวๆสิไม่ว่า'  ผมบ่นกับตัวเองแล้วตรงไปยังห้องน้าไพโรจน์ซึ่งเป็นผู้อำนวยการของโรงเรียนแห่งนี้และเป็นเพื่อนสนิทของพ่อผมไง ผมเลยสามารถเข้ามากลางเทอมได้
"เอ้าแบมแบมมาแล้วหรอน้ารออยู่พอดีเลย" น้าไพโรจน์พูดพร้อมกับยิ้มให้ผม "ที่นี่มีแต่คนมีการศึกษา แบมแบมไม่ต้องกังวลอะไรนะ"
"ครับ".__.
"เดี๋ยวให้ครูวันเพ็ญพาไปที่ห้องแล้วกัน ฝากด้วยนะครับ" 
"ค่ะ^^" ครูวันเพ็ญพูดพร้อมกับส่งยิ้มหวานๆไปให้น้าไพโรจน์ เหอะครูอะไรกัน
"ตามมา" ครูวันเพ็ญพูดเสียงเรียบๆพร้อมเดินนำผมไป